شازده كوچولو-10

اما سرانجام،بعد از مدت ها راه رفتن از میان ریگ ها و صخره ها و برف ها بر روی سیاره ی زمین، به جادده ای برخورد.و هر جاده ای یک راست می رود سراغ آدم ها.

گفت :-سلام.

و مخا طبش گلستان پر گلی بود.

گل ها گفتند:-سلام.

شهریار کوچولو رفت تو بحرشان.همه شان عین گل خودش بودند.حیرت زده ازشان پرسید:-شماها کی هستید؟

گفتند:-ما گل سرخیم.

آهی کشید و سخت احساس شوربختی کرد.گلش به او گفته بود که از نوع او تو همه عالم فقط همان یکی است و حالا پنج هزار تا گل،همه مثل هم،فقط تو یک گلستان!- فکر کرد:�اگر گل من این را می دید بد جوری از رو می رفت،پشت سر هم بنا می کرد سرفه کردن و برای اینکه از هو شدن فرار می کرد خودش را به مردن میزد و من هم مجبور می شدم به پرستاریش،وگرنه برای سرشکسته کردن من هم شده بود راستی راستی می مرد...�

و باز تو دلش گفت:�مرا باش که فقط با یک گل خودم را دولتمند عالم خیال می کردم در صورتی که آنچه دارم فقط یک گل معمولی است.با آن گل و آن سه تا آتشفشانی که تا سر زانومند شهریار چندان پر شکوهی به حساب نمی آیم.�

افتاد رو سبزه ها و زد زیر گریه!