مثل هیچکسم

می گن پرندتو رها کن. بذار بره، اگه برگشت بدون که ماله تو بوده و اگه که برنگشت بدون از اول ماله تو نبوده. توی این چند روزه خیلی به این به این جمله فکر کردم. راست می گن. قبولش واسم خیلی سخته که دیگه نباشی اما باید بری.

تو به خاطر اشکای من موندی، این موندن دیگه هیچ فایده ای نداره. هر چه قدر که من بیشتر بخوام بمونی بیشتر دلت می خواد که بری. خیلی ازم دور شدی. دیگه اصراری به موندنت ندارم، برو

قول می دم که دیگه گریه نکنم نه... به خیسی الان چشمام نگاه نکن، قول می دم که این آخریش باشه. بهت قول می دم. سفت می مونم، سخت، محکم، هر چی که تو بخوای.

قول می دم پاک بمونم حتی پاک تر از الان. نگران من نباش. دست هیچ کس بهم نمی رسه.

اما یه قولی رو نمی تونم بهت بدم، نه، فراموشت نمی کنم، هیچ وقت

دوست داشتنت اشتباه نبود. بودنت توی زندگیم مثل هیچ کس نبود چون مثل هیچ کس نبودی. واسم یه دنیا شادی آوردی اما نمی دونم آخرش چی شد که....

نه، تورو نمی تونم فراموش کنم. لحظه به لحظه با یادت زندگی کردم. توی ذهنم حک شدی. بودن یادت کنارم واسم یه عادت که نه می تونم و نه می خوام که کنار گذاشته بشه.

شاید گذشت زمان یه کم کمرنگت کنه اما فراموشی نه . اینو از من نخواه.

همه ی نگرانیات واسه ی منو بذار کنار و برو

برو قول می دم که منتظرت بمونم. درسته که اومدم واسه ی خداحافظی اما بعدا جواب سلامتو می دم. من منتظرت می مونم. تا کی نمی دونم. نمی گم تا همیشه چون نمی خوام شعار بدم یا بهت دروغ بگم اما جلوی سرنوشتم تا جایی که بشه می ایستم.

قبول رفتنت واسم خیلی سخته. شبی بدون شب به خیرت و آرزوی خوابای طعم دارت نخوابیدم. اما عادت می کنم. تو راحت باش. بدونم تو خوشحالی منم خوشحالم.

نمی دونم شاید قشنگیه عشقمون توی به هم نرسیدنمون باشه شایدم قشنگ تر می شه وقتی که دوباره به هم برسیم. شاید اون طوری بیشتر قدر همدیگرو بدونیم. شاید اون موقع دیگه مشکلی نتونه از هم جدامون کنه.

تو باید بری. اما توی این مدت خوب به همه چیز فکر کن. به داشته هات و نداشته هات. به زندگیت که می خوای ازش فرار کنی. من و تو اجبارا محکومیم به زندگی، موندن یا نموندن دست ما نیست و خیلی بهتر که توش دخالت نکنیم. اما حالا که هستیم بذار درست باشیم.

یه جمله ای هست که می گه شاید زندگی اون جشنی که اتظارشو داشتی نباشه اما حالا که بهش دعوت شدی تا جایی که می تونی زیبا برقص.

اومدن و رفتن دست ما نیست اما خوشبختی چرا. تو می تونی خوشبخت باشی فقط کافیه بخوای.

شاید دیگه هیچ وقت برنگردی اما بهم قول بده که زندگی کنی. دوست داشته باش و بذار که دوست داشته بشی. از عاشق شدن نترس و عشقتو فریاد بزن.

قول بده که از دنیا فرار نکنی. قول بده که شاد باشی و به نداشته هات فکر نکنی، همون کاری که خودت بهم یاد دادی.

قول بده که توی مستی زندگی نکنی چون مستی فرار محض. مستی فرار از همه چیزه، از خودت، ازمردم، از زندگی. آدم مست ضعیف، بذار بشه بهت تکیه کرد.

واسه ی خوشبخت بودنت دنبال یه معجزه نباش، اون معجزه خود تویی، بلند شو و همه چیزو از نو بساز.

خواستم بمونی چون بهت احتیاج داشتم و بهم احتیاج داشتی. چون قبول نداشتنت واسم سخت بود، چون نمی خواستم تنهات بذارم اما حالا که اصرار داری تنها باشی منم خواستتو قبول می کنم. اونقدر واسم عزیزی که نمی تونم ببینم چیزی اذیتت می کنه حتی اگه حضور من اون چیز باشه.

ما با هم خاطره های قشنگ زیاد داریم. بیا به هم یه قولی بدیم. قول بدیم که کاری نکنیم که اون خاطره ها خراب بشن. کاری نکنیم که از داشتن این همه خاطره با هم پشیمون بشیم.

دلمو پیشت می ذارم و یادتو پیش خودم نگه می دارم.

قدر خودتو بدون. هر کسی چیزایی که تو داری رو نداره. واسه ی همین بود که دوست داشتم و از داشتن این حس حتی بدون تو احساس پشیمونی نمی کنم. تو لایق دوست داشتنی.

واسه ی تمام لحظه های قشنگ با تو بودن ازت ممنونم.

نشونت تا وقتی که برگردی پیشم می مونه و مطمئن باش که از خودم جداش نمی کنم.

می خواستم با هم یه عشق رویایی بسازیم اما فعلا می خوام رهات کنم چون می دونم وقتی که برگردی حتما عاشق تریم و قدر همدیگرو بیشتر می دونیم.

منتظر روز شروع دوبارم. دیگه وقت رفتنته.

مثل هیچ کسم، همه کسم با یه دنیا آرزوهای قشنگ به خدا می سپارمت